Ποτέ δουλειά την Κυριακή

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008, τελικά αποφασίστηκε να δουλέψουν τα μαγαζιά και την Κυριακή.

Αρκετός κόσμος κατέβηκε το πρωί της Κυριακής στην Ερμού για να κλείσει τα μαγαζιά και να σταθεί αλληλέγγυος σε όλους εκείνους τους εργαζόμενους που τα αφεντικά τους ανάγκασαν να δουλέψουν.

Ακούστηκαν συνθήματα, μοιράστηκαν φυλλάδια και σε αρκετά μαγαζιά αποτράπηκε οποιαδήποτε συναλλαγή, για να δοθεί στον κόσμο αλλά και στα αφεντικά το μήνυμα πως η Κυριακή είναι αργία και δεν μπορεί κανείς να σε βάλει να δουλέψεις.

Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η συμπεριφορά κάποιων νοικοκυραίων που το όλο κλίμα της εξέγερσης δεν τους άγγιξε καθόλου και με τσαμπουκά προσπαθούσαν να μπουν στα αποκλεισμένα μαγαζιά για να καταναλώσουν.

Ατάκες του είδους «αφήστε τα μαγαζιά να δουλέψουν, δύσκολα τα βγάζουν πέρα και οι μαγαζάτορες», «είναι φασισμός να μην με αφήνεις να ψωνίσω», «είναι δικαίωμα μου να ψωνίζω», «ο αποκλεισμός των μαγαζιών είναι αντιδημοκρατικός» ,πιο πολύ μας λύπησαν παρά μας εξόργισαν.

Πόσο δύσκολα δηλαδή τα βγάζουν πέρα τα “μικρομάγαζα” (sic) της Ερμού που το καθένα έχει μέσα 7-8 υπαλλήλους για να εξυπηρετούν τον κόσμο που συρρέει ;

Πόσο νεκρώνει τη σκέψη των ανθρώπων η τηλεόραση που κατευθείαν τσαμπουκαλεύονται για να προασπίσουν το δικαίωμα στην κατανάλωση (έλεος) ,ενώ δεν κατέβηκαν ούτε ώρα στο δρόμο να αγωνιστούν για πραγματικά δικαιώματα ;

Πόσο ατομιστής είναι κάποιος, που δεν τον ενδιαφέρει αν δουλεύουν την Κυριακή οι εμποροϋπάλληλοι αρκεί αυτός να κάνει τα ψώνια του ;

Πόσο πολύ έχει διαστρεβλωθεί η έννοια της δημοκρατίας, ώστε ο κόσμος να θεωρεί δημοκρατικό τον εξαναγκασμό στην εργασία των υπαλλήλων σε καθιερωμένη ημέρα αργίας και παράλληλα να θεωρεί φασιστικές τις δράσεις αλληλεγγύης στους εργαζόμενους ;

Η διαστρέβλωση της έννοιας της δημοκρατίας ξεκινάει από το ίδιο το κράτος που συνειδητά και συστηματικά διδάσκει τους πολίτες πως δημοκρατία είναι, το σύστημα εξουσίας μιας ολιγαρχίας το οποίο ονόμασαν αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτισμό.

Τέρμα στις αυταπάτες, δημοκρατία είναι μόνο η άμεση.

Περί βίας

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ο ειδικός φρουρός Κορκωνέας Επαμεινώνδας έβγαλε το πιστόλι του και δολοφόνησε ένα πολίτη, ένα παιδί 15 χρονών. Η οργή όλων είναι πολύ μεγάλη, παρ’ όλες τις προσπάθειες των ΜΜΕ και της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.

Είναι πλέον σίγουρο ότι η εξέγερση αυτή δεν αποτελεί μόνο φόρο τιμής στον άδικο χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Από τότε πολύς λόγος γίνεται για βία, κλοπές, λεηλασίες. Για τους ανθρώπους των ΜΜΕ και της εξουσίας βία είναι μόνο ό,τι καταστρέφει την ευταξία.

Για μας όμως:

ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.

ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.

ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.

ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.

ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.

ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα έξοδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.

ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για αντεπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.

ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.

ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.

ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»

Η εξέγερση των μαθητριών, των φοιτητριών, των άνεργων, των προσωρινών και των μεταναστριών έσπασε αυτή τη βία της κανονικότητας. Αυτή η εξέγερση δεν πρέπει να σταματήσει! Συνδικαλιστές, πολιτικά κόμματα, παπάδες, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να συντηρήσουν τη βία που περιγράψαμε παραπάνω.

Δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά είμαστε και εμείς υπεύθυνοι για τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Η εξέγερση άνοιξε ένα χώρο επικοινωνίας όπου επιτέλους μπορούμε να εκφραστούμε ελεύθερα. Σαν συνέχεια αυτού του ανοίγματος προχωρήσαμε στην κατάληψη του δημαρχείου Αγ. Δημητρίου και στη συγκρότηση μιας λαϊκής συνέλευσης ανοιχτής σε όλες και όλους.

Αναδημοσίευση απο το blog της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

http://katadimadim.blogspot.com/2008/12/blog-post_2290.html

Το νου μας. Το νου σας.

Στην φωτό φαίνονται ασφαλίτες να συλλαμβάνουν μαθητή. Προφανώς και αστυνομικοί έχουν παρεισφρύσει στις πορείες.

Ο εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας, κ. Παναγιώτης Στάθης, διαψεύδει στα ΜΜΕ κατηγορηματικά ότι μεταξύ των διαδηλωτών δρουν αστυνομικοί μεταμφιεσμένοι σε κουκουλοφόρους. Παραδέχθηκε, όμως, ότι αστυνομικοί της Ασφάλειας με πολιτικά δρουν στα επεισόδια υποστηρικτικά, όπως είπε, προς τις δυνάμεις των ΜΑΤ και είναι αυτοί που διενεργούν τις συλλήψεις. Όχι όμως με κουκούλες, υποστηρίζει ο κ. Στάθης, αφού αυτό, όπως λέει, δε συνάδει με τον κοινωνικό ρόλο και το χαρακτήρα της Αστυνομίας.

Είναι ιστορικά γνωστή αυτή η τακτική της αστυνομίας, παρισφρύει παντού. Είναι οι άνθρωποι χαμαιλέοντες που προσαρμόζονται στο περιβάλλον για να παγιδέψουν τη "λεία" τους. Είτε ως μόνιμοι χαφιέδες που διεισδύουν στους μηχανισμούς αριστερών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, είτε ως κουκουλοφόροι που πάνω στην "αναμπουμπούλα" κερδίζουν και το "ψωμί" τους.

Έχουν γνώσιν όμως οι εξεγερμένοι. Η διακριτότητα των δράσεων, οι ομάδες αυτοπροστασίας, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη στο δρόμο ακυρώνουν τα μέγιστα την αποτελεσματικότητα των ασφαλιτών. Σε ένα ανοιχτό πεδίο συγκρούσεων όλα μπορούν να συμβουν. Κανείς δεν πρέπει να δρα μόνος ή χωρίς να έχει το νου του. Κανείς και καμμία δεν πρέπει να ξεκόβεται αμέριμνα. Κανείς και καμμία δεν πρέπει να είναι ανυποψίαστος/η.

Από κει και πέρα η δράση των ασφαλιτών δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι δρούν επιθετικά είναι ασφαλίτες όπως ισχυρίζονται ολοι οι καθεστωτικοί πολιτικοί μηχανισμοί. Άνθρωποι της ασφάλειας υπήρξαν ιστορικά μέχρι και μέσα στον σκληρό πυρήνα του ΚΚΕ καταδίδοντας πολλά μέλη. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, που σήμερα αναπαράγεται και από το ίδιο το ΚΚΕ, είναι μια άμεση αποδοχή της ταύτισης του Κόμματος με τους εντεταλμένους χαφιέδες. Το ίδιο ισχύει με πολλούς κουκουλοφόρους παρακρατικούς που στο Μεξικό σήμερα μπλέκονται μέ τους "κουκουλοφόρους" Ζαπατίστας για να τους εξουδετερώσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις των Ζαπατίστας καθορίζονται και κατευθύνονται από τους παρακρατικούς.

Έχουμε το νου μας. Να έχετε το νου σας.

Αναδημοσίευση απο το blog της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΑΣΟΕΕ
http://katalipsiasoee.blogspot.com/2008/12/blog-post_8508.html

Τέλος η ανοχή

Το παρακάτω κείμενο έφθασε στο e-mail του blog από την αναγνώστρια Fille, το οποίο προσυπογράφω και ανεβάζω αυτούσιο

Πραγματικά μας έχει διαφθείρει τόσο πολύ αυτή η εποχή που το χρήμα, το αυτοκίνητό μας, το κινητό μας,… οι τζαμαρίες και εν γένει τα υλικά αγαθά μάς νοιάζουν περισσότερο από μια ανθρώπινη ζωή;

Δηλαδή τι έπρεπε να γίνει; Δολοφονείται ένας 15χρονος μαθητής από αυτούς που υποτίθεται ότι έχει ορίσει το κράτος να μας προστατεύουν, και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε κανονικά; Ε, όχι! Δεν θα το πάρουμε κανονικά! Τα ΜΜΕ δεν πρέπει να μας βάλουν σ’ αυτό το τρυπάκι, και να δώσουμε περισσότερη σημασία στις τζαμαρίες και τις καταστροφές όταν ένας μπάτσος έχει δολοφονήσει εν ψυχρώ έναν από εμάς. Μήπως αν ήταν το δικό μας παιδί, αδελφός, φίλος δε θα σπάζαμε ότι βρίσκαμε μπροστά μας;

Το θύμα δεν είναι μόνο ο Αλέξανδρος. Θύματα αυτής της δολοφονίας είμαστε όλοι οι πολίτες αυτού του μπάχαλου, αυτής της χώρας που μοιάζει πλέον υπερβολικά άσχημη και διεφθαρμένη.

Ποιος ασχολήθηκε με την χουντική νοοτροπία και την κατάχρηση εξουσίας που δεσπόζει το σώμα των μπάτσων; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι; Δεν είναι ο πρωθυπουργός, δεν είναι ο Παυλόπουλος και ο κάθε Παυλόπουλος, αυτοί που ο λαός ανέβασε στο υψηλότερο αξίωμα αυτού του κράτους; Αυτοί που τώρα δίνουν ρεσιτάλ υποκριτικής με επιστολές συγνώμης, πλασματικές παραιτήσεις, και δηλώσεις όπως αυτή του Παυλόπουλου λίγες ώρες μετά τη δολοφονία για την αμυντική στάση της αστυνομίας! Γιατί περιμένουν από εμάς ειρηνική αντίδραση; Και είναι να αναρωτιέσαι… Ποιος είναι περισσότερο ηλίθιος, αυτοί που τα κάνουν όλα αυτά ξεδιάντροπα μες τα μούτρα μας, ή εμείς που τους ανεχόμαστε.

Και όλα αυτά όταν κι εμείς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε αυτήν την κτηνώδη συμπεριφορά καθημερινά. Μήπως ο απλώς πολίτης, όσο έννομος κι αν είναι, δεν αισθάνεται φόβο και τρόμο μπροστά σε έναν μπάτσο; Ασυνείδητα δεν φοβάται τους μπάτσους ο πολίτης; Αλλά γιατί σκύβουμε το κεφάλι μας σ’ αυτό; Η ανοχή και η αβλεψία έδωσαν σε όλους αυτούς το δικαίωμα να οργανώσουν ένα τέτοιου είδους σώμα αστυνόμευσης. Έσπειραν άνεμο και τώρα θα θερίσουν θύελλα!

Δεν είναι ένα ατυχές γεγονός αυτό που συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, είναι μια δολοφονία. Δολοφονήθηκε όλη η κοινωνία. Το δικό μας παιδί, ο δικός μας φίλος, ο δικός μας συνάνθρωπος. Ας αναλογιστούμε μια στιγμή τι έχει συμβεί, μήπως μπορέσουμε να καταλάβουμε τη σημασία και το μέγεθος του γεγονότος. Όσο ακραίο είναι αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια, τόσο ακραία να είναι και η απάντηση του λαού!

Ο πόνος και η οργή δεν είναι μόνο για τον Αλέξανδρο, είναι πόνος για την συνειδητοποίηση των σκοτωμένων ονείρων που ξεχειλίζει από μια γενιά που την κοροϊδεύουν και της λένε ψέματα καθημερινά. Μια γενιά που μεγαλώνει μέσα σε ένα σύστημα παιδείας που καταρρέει, που ζει μέσα στην ανεργία και την φτώχια, που συνταξιοδοτείται στα βαθιά γεράματα με ψίχουλα, που το κράτος τη ληστεύει από όλες τις πάντες, καθημερινά. Μια γενιά που ο άνθρωπος έχει πάψει να αισθάνεται και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος.

Γιατί πρέπει να δείξουμε ανοχή σε όλα αυτά; Γιατί μας ζητάνε να είμαστε ψύχραιμοι μπροστά σε όλα αυτά; Γιατί πρέπει να απαντήσουμε ειρηνικά σε όλα αυτά; Εγώ είμαι άνθρωπος και θέλω να αντιδράσω σε όλα αυτά!

Όσο υπάρχουν φυλακές κανείς δεν είναι ελεύθερος

Σκοπός της φυλάκισης θεωρείται ο σωφρονισμός του ατόμου, που διέπραξε κάποια αντικοινωνική πράξη, και η επανένταξη του στο κοινωνικό σύνολο.

Αναλύοντας τον παραπάνω ισχυρισμό διαπιστώνουμε πως απέχει πολύ από τους στόχους που η ίδια η φυλακή έθεσε στον εαυτό της.

Η φυλακή διδάσκει στους κρατούμενους το ίδιο το έγκλημα, αφού ελάχιστοι είναι εκείνοι που αφότου αποφυλακίστηκαν δεν ξαναεισήλθαν σε κάποιο σωφρονιστικό κατάστημα και μάλιστα με ποινή βαρύτερη της πρώτης

Επίσης εξαλείφει την δύναμη της θέλησης, ως αποτέλεσμα της τυφλής υπακοής στο νόμο της φυλακής. Στην μετέπειτα ζωή του το άτομο θα είναι πιο εύκολο να παρασυρθεί σε αντικοινωνικές πράξεις μιας και η δύναμη της θέλησης του θα είναι νεκρωμένη. Αυτό το γεγονός είναι η τρομερότερη καταδίκη ολόκληρου του ποινικού συστήματος το οποίο βασίζεται στην στέρηση της ατομικής ελευθερίας [1]

Καθ ‘όλη την διάρκεια της παραμονής του στη φυλακή, ο κρατούμενος υπόκειται σε μια μεταχείριση η οποία επιδεικνύει την μέγιστη περιφρόνηση απέναντι στα αισθήματά του. Δεν του αποδίδεται καν ο σεβασμός που δικαιούται κάθε άνθρωπος.

Τα αιτία που οδηγούν κάποιον σε αντικοινωνικές συμπεριφορές μπορούν να συνοψιστούν σε τρεις κατηγόριες. Αυτές είναι τα φυσικά αίτια, δηλαδή οι απρόβλεπτες και τυχαίες καταστάσεις, τα σωματικά αίτια, δηλαδή οι ροπές κάποιων ατόμων κυρίως λόγω ασθένειας προς το έγκλημα, και τα κοινωνικά αίτια, δηλαδή όλες αυτές οι καταστάσεις που δομούν την κοινωνία.

Στο άτομο η κοινωνία λέει: μην κλέβεις. Εκείνος όμως βλέπει και γνωρίζει καλά πως οι εργοστασιάρχες κλέβουν την εργασία του, αρπάζοντάς του ένα μέρος απ’ το μισθό του, πως η κυβέρνηση με τη στρατιά των υπαλλήλων της δε σταματάει να τον ληστεύει με τη φορολογία. Ο κλέφτης γνωρίζει ότι η κυβέρνηση τον ληστεύει, γνωρίζει πως οι γαιοκτήμονες, τον έχουν από παλιά ληστέψει, όταν του άρπαξαν τη γη, που θα ’πρεπε να’ ναι κοινό κτήμα όλων. Κι όταν εκείνος μαζέψει απ’ την κλεμμένη γη του φρόκαλα για ν’ ανάψει τη σόμπα του, τον καθίζουν στη φυλακή και θέλουν να τον πείσουν πως αυτός είναι ο κλέφτης. Μα, ξέρει καλά πως δεν είναι αυτός ο κλέφτης, αλλά κάποιος άλλος που του αφαίρεσε τη γη του, και γι’ αυτό κάθε επαναπόκτηση των κλοπιμαίων είναι ουσιαστικά υποχρέωσή του ενώπιον της οικογένειάς του. [2]

Αλλάζοντας λοιπόν τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία σήμερα θα απαλείφαμε και τα εγκλήματα που προέρχονται από τα κοινωνικά αίτια, τα οποία βάση στατιστικών είναι και τα πιο διαδεδομένα.

Τα εγκλήματα που προέρχονται από τα σωματικά αίτια μπορούν να καταπολεμηθούν διαμέσου της παιδαγωγικής επιστήμης, η οποία βασίζεται στην ατομική ελευθερία, και της ιατρικής.

Οι αντικοινωνικές πράξεις οι οποίες προέρχονται από φυσικά αίτια, δεν μπορούν να προληφθούν, αφού το απρόβλεπτο και το τυχαίο δεν μπορεί να ελεγχθεί και να προβλεφθεί.

Ο εγκλεισμός λοιπόν είναι ένα μέσο το οποίο αντενδείκνυται για τον σωφρονισμό και την πρόληψη αντικοινωνικών συμπεριφορών.

Αφού λοιπόν οι φυλακές δεν υπάρχουν για το σωφρονισμό των κρατούμενων ο σκοπός ύπαρξής τους είναι άλλος.

Σκοπός τους είναι η διατήρηση των συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων, ένα όργανο που επιβάλλει τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων, σύμφωνα με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. [2]

Και αυτό γιατί το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε χρειάζεται φτωχούς για να δημιουργεί πλούσιους, χρειάζεται πολέμους για να δημιουργεί “ειρήνη” (sic) καθώς επίσης χρειάζεται έγκλειστους για να δημιουργεί “ελεύθερους” (sic).

[1] Κροπότκιν Π. – Φυλακές Και Καταπίεση Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος

[2] Τολστόι Λ. – Ανάσταση Εκδόσεις Γκοβόστη

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κρατουμένων

«Ο πολιτισμός» είπε κάποιος «φαίνεται από την κατάσταση που βρίσκονται οι δημόσιες τουαλέτες και από την κατάσταση που βρίσκονται οι φυλακές». Ακόμα και αν βρίσκουμε πολύ γενικόλογη τη φράση αυτή, δεν μπορούμε να ξεχνάμε τη βασική ιδιότητα των φυλακισμένων. Και αυτή είναι η ιδιότητά τους ως άνθρωποι και όχι ως κρατούμενοι.

Από τις 3 Νοέμβρη πάνω από 5 χιλιάδες κρατούμενοι σε 21 φυλακές της χώρας έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας, ενώ 8 χιλιάδες κρατούμενοι απέχουν από το συσσίτιο.

Μια μαζική και πανελλαδική απεργία πείνας για την διεκδίκηση των πλέον αυτονόητων.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168 % (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1 τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων.

Ακούστε εδώ ηχητικό μήνυμα κρατούμενου μέσα από τις φυλακές της Χίου, που περιγράφει την κατάσταση των φυλακών και τα αιτήματα των κρατούμενων.

Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από ‘όλα τα κελιά

Tο σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος

Ένας οργανισμός μπορεί να έχει διάφορες μορφές. Μπορεί να λειτουργεί σαν μηχανή, σαν μυαλό, σαν ζωντανός οργανισμός, σαν αναπτυσσόμενος πολιτισμός - κουλτούρα, σαν φυλακή, σαν μέσο βασανιστηρίων. Morgan, G. (1997) Images of Organization, 2nd ed, Thousand Oaks: Sage

Στην Ελλάδα, ο μαθητής συχνά νιώθει φυλακισμένος στο σχολείο από το οποίο και προσπαθεί να δραπετεύσει. Αυτό γιατί το σύστημα διδασκαλίας παραπέμπει σε φυλακή.

Αναλύοντας το εκπαιδευτικό σύστημα οι ομοιότητες που βρίσκουμε με τις φυλακές είναι αναρίθμητες.

Ξεκινώντας από την αρχιτεκτονική, οι φυλακές με τα μικρά κελιά και τον προαύλιο χώρο που περνούν τον «ελεύθερο» (sic) χρόνο τους οι φυλακισμένοι θυμίζουν σχολικά κτήρια, με αίθουσες διδασκαλίας που στοιβάζουν τους μαθητές και αυλές στις οποίες κάνουν το διάλειμμά τους. Οι φύλακες των φυλακών παραπέμπουν στους δασκάλους, ενώ οι φυλακισμένοι στους μαθητές. Και στις δύο περιπτώσεις ο εγκλεισμός είναι υποχρεωτικός. ‘Όπως οι φύλακες ελέγχουν τους φυλακισμένους, έτσι και οι δάσκαλοι ελέγχουν τους μαθητές, καθώς και τις επιδόσεις τους, μέσω της καθημερινής εξέτασης και των τεστ. Οι φυλακισμένοι τιμωρούνται προς συμμόρφωση, σε περιπτώσεις απειθαρχίας, όπως ακριβώς και οι μαθητές - πολύ συχνά μάλιστα με τα ίδια απαράδεκτα & τελείως αντιπαιδαγωγικά μέσα (χειροδικία, απομόνωση, λεκτική επίθεση)- . Τον έλεγχο των φυλακών έχουν οι φύλακες, ενώ στο σχολείο οι δάσκαλοι, οι οποίοι εκτός από την εξουσία έχουν και την πάσα αλήθεια! Οι φυλακισμένοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν εργασίες εντός των φυλακών, ακριβώς όπως και οι μαθητές. Τους τελευταίους μάλιστα τους καταδυναστεύουν και τις ώρες εκτός σχολείου, με υποχρεωτικό διάβασμα στο σπίτι και εργασίες.

Το βασικότερο όμως στοιχείο που παραλληλίζει το σχολείο με τη φυλακή είναι το κοινό τους λεξιλόγιο· «μη», «πρέπει», «υπακοή», «αποτυχία», «τιμωρία», «έλεγχος».

Έτσι το σχολείο μετατρέπεται σε ένα περιβάλλον επιβολής του ισχυρού, εξάρτησης και εξουσίας, μια πραγματικότητα αφιλόξενη, σκληρή και καταναγκαστική.

Και το ποιο σημαντικό ίσως είναι ότι σε μια ομοίωση του σχολείου με φυλακή εκείνοι που εξουσιάζουν επιχειρούν εν γένει να επιβληθούν στο μυαλό των μαθητών.

Αντί για ελεύθερους, σκεπτόμενους και ανεξάρτητους πολίτες, το κράτος επιδιώκει το σχολείο να παράγει υποταγμένους, αμόρφωτους και απαίδευτους.

Κουράστηκα να γράφω για τους μπάτσους

Την Κυριακή το πρωί 26 Οκτωβρίου έπεσε νεκρός ο μετανάστης Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ μετά από βάρβαρη καταδίωξη αστυνομικών στην υποδιεύθυνση αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, ενώ άλλοι 15 μετανάστες νοσηλεύονται σοβαρά χτυπημένοι.

Οι μετανάστες βρέθηκαν σε μια ουρά χιλιάδων ανθρώπων που έφτασαν εκεί για να υποβάλουν αίτηση ασύλου.

Με τον πιο κτηνώδη τρόπο αστυνομικοί χρησιμοποίησαν ρόπαλα για να τους βάλουν δήθεν στην ουρά, προκάλεσαν απίστευτο πανικό , ποδοπατήθηκαν αρκετοί και μέσα σε αυτές τις συνθήκες βρέθηκε χτυπημένος ο 24χρονος μετανάστης.

Τραυματίες που μεταφέρθηκαν στο Τζάνειο περιέγραψαν ξανά και ξανά τον άγριο ξυλοδαρμό τους από τα αστυνομικά όργανα.

Είναι κατάπτυστη η ανακοίνωση της αστυνομίας που αναφέρει ότι οι ίδιοι οι μετανάστες κινήθηκαν προς τους αστυνομικούς για καλύτερη προτεραιότητα και απωθήθηκαν με τρεις ελαφρά τραυματίες.

Τι 'ναι αυτά ρε ;

Κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων

Όπως ο περονόσπορος, νόσος της αμπέλου, οφείλεται στη δράση νοσηρών μικροβίων και παρασιτικών μυκητών, έτσι και η ιδεολογική νόσος προλαμβάνεται με τον ψεκασμό των ανθρώπων. Τα σχολεία αποτελούν το πρώτο στάδιο. Εκεί, ας μου επιτραπεί η μεταφορά οι βλαστοί δεν έχουν φθάσει ακόμα τα 12 εκατοστά. Ο δεύτερος ψεκασμός γίνεται περί την άνθιση. Πρόκειται ασφαλώς για τους φοιτητές και τους εργάτες· η περίοδος της στρατιωτικής θητείας είναι ο ιδανικός χρόνος γι' αυτό. Έτσι σώζεται η εθνική ελευθερία από την ιδεολογική ασθένεια. (Απόσπασμα από την ταινία Ζ του Κώστα Γαβρά)

Από τους πρώτους ψεκασμούς που δέχεται ο άνθρωπος, έτσι ώστε να μην μπορεί να διακρίνει το ωφέλιμο από το ανούσιο, είναι οι παρελάσεις, θεσμός ο οποίος εδραιώθηκε στην Ελλάδα επί δικτατορίας του Μεταξά και δε συναντάται σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης.

Οι παρελάσεις, που φέρουν έκδηλα τα σημάδια του φασισμού με την ομοιομορφία στο ντύσιμο και στο βάδισμα των παιδιών που συμβολίζει την εξάλειψη της προσωπικότητας, το χαιρετισμό του διμοιρίτη στους “ανωτέρους” (sic) - δήμαρχους, παπάδες, καθηγητές - και την αξιολόγηση των παιδιών ανάλογα με την επίδοση και το ύψος, δεν εξυπηρετούν το σκοπό που φέρεται πως έχουν, αυτόν της ενθύμησης και τιμής σε αυτούς που πολέμησαν για την “ελευθέρια” (sic).

Βασικός σκοπός των παρελάσεων είναι να εμφυσήσουν εθνικά, πατριδολαγνικά φρονήματα καθώς και την αίσθηση ενός ενιαίου κράτους - έθνους, μέσα στο οποίο οι κοινωνικές τάξεις ενώνονται χωρίς αντιπαλότητες κάτω από τα χρώματα της σημαίας και τη μελωδία του εθνικού ύμνου. Προσπαθούν να διαμορφώσουν την εύπλαστη προσωπικότητα των παιδιών και να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου για μια κοινωνία όπου η ανάπτυξη του πολίτη συμβαδίζει με την ανάπτυξη του έθνους.

Το συνδετικό κριτήριο μεταξύ των ανθρώπων εσφαλμένα θεωρείται το εθνικό.

Μην ξεχνάμε πως Έλληνες ήταν και οι ταγματασφαλίτες την περίοδο της κατοχής υπεύθυνοι για τον θάνατο Ελλήνων, Έλληνες και οι συνταγματάρχες της 21^ης Απριλίου. Έλληνες είναι και οι μεγαλοβιομήχανοι που απολύουν μαζικά Έλληνες εργαζόμενους, Έλληνες είναι και οι ντοπαρισμένοι αθλητές, Έλληνες και οι μπάτσοι που χτυπούν άλλους Έλληνες και ο κατάλογος συνεχίζεται.

Οι κλέφτες και οι αρματολοί όμως, που αποτέλεσαν τον πυρήνα της επανάστασης του 21, εξαπέλυαν επιθέσεις τόσο σε Τούρκους όσο και σε Έλληνες γαιοκτήμονες χωρίς εθνικές διακρίσεις.

Καταληκτικά, είμαστε άνθρωποι και όχι απλά κομμάτια ενός έθνους

Άκυροι 14 όροι τραπεζών βάσει δικαστικών αποφάσεων

...Και μετά υπάρχει κόσμος που διερωτάται γιατί οργιζόμαστε! Εδώ υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που έχουν κρίνει ως καταχρηστικούς και άκυρους 14 όρους που επιβάλλουν οι τράπεζες στις συναλλαγές με τους πελάτες τους - δηλαδή εμάς!! και το γεγονός αποκρύπτεται απ’ τα ΜΜΕ… πώς να μην εξαγριωθούμε.

Μεταξύ των όρων αυτών: η χρέωση προμήθειας 1,40 ευρώ για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου προσώπου και ενώ το ποσό αυτό δεν δικαιολογείται ως κόστος για την έκδοση απόδειξης, τα επιβαλλόμενα έξοδα αδράνειας από 0,60-1 ευρώ μηνιαίως για λογαριασμούς κατάθεσης που μένουν ακίνητοι για περισσότερο από 18 μήνες και η προμήθεια ή έξοδα 50 ευρώ για χορήγηση βεβαίωσης οφειλών για μεταφορά χρέους σε άλλη τράπεζα. Οι 14 όροι αναλυτικά εδώ:

Η απόφαση για τα ανωτέρω είναι δικαστική και αμετάκλητη και όλες οι τράπεζες φυσικά το γνωρίζουν αυτό αλλά εξακολουθούν να «κάνουν τους κινέζους», εκμεταλλευόμενοι την άγνοια των πολιτών. Όσοι πολίτες γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και είναι πρόθυμοι να τα διεκδικήσουν, αφού παρακάμψουν τον ανίδεο ταμία, φτάνοντας στην διεύθυνση του καταστήματος αποκλείεται να μη βρουν το δίκιο τους.

Τι ‘ναι αυτά ρε;

Συνδράμετε με τον οβολό σας για… την πολυτέλεια μας

Ξεσφράγισαν το σφραγισμένο ιδιαίτερο δωμάτιο του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Παλαιό Ψυχικό και βρήκαν πάρα πολλά αντικείμενα μεγάλης χρηματικής αξίας.

Τα κατέγραψε επιτροπή την οποία αποτελούσαν δικαστικές αρχές, ο διευθυντής της αστυνομίας, ο εκπρόσωπος της εφορίας, ένας συμβολαιογράφος, ο αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Χρυσικός, ο πρώην αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Συνοδινός, ο γνωστός Βρεσθένης Θεόκλητος Κουμαριανός, και δύο διάκονοι του Χριστόδουλου.

Τα πράγματα που καταγράφηκαν βρίσκονταν τόσο στο ιδιαίτερο δωμάτιο του Χριστόδουλου όσο και στα βεστιάριά του(= ιματιοθήκες) και στο υπόλοιπο ανάκτορό του.

Μόνο τα μικροαντικείμενα τρεχούσης χρήσεως του δωματίου του ξεπερνούν σε αξία το ένα εκατομμύριο ευρώ.

Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά από τα καταγραμμένα.

• 600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα.
• Απ’ αυτά τα 140 ζευγάρια έχουν διαμάντια και μερικά έχουν ζαφείρια.
• Πάνω από 100 πολύτιμα χρυσά και αργυρά στυλό και πέννες ανεκτίμητης αξίας.
• Πάρα πολλοί χρυσοί και αργυροί σταυροί ευλογίας με πολύτιμα πετράδια.Πολλές αρχαίες εικόνες.
• 30.000 ευρώ και 9 χρυσές λίρες σε φάκελο για τον π. Θωμά Συνοδινό.
• Ένας μεγάλος πολυτιμότατος πολυέλαιος Baccarat αξίας 50.000.ευρώ η ανώτερη φίρμα στον κόσμο.
• Καναπέδες και πολυθρόνες του σαλονιού, των γραφείων και των δωματίων από τις δυό ακριβότερες φίρμες του κόσμου Versace και Armani.
• Μεταξωτές κουρτίνες πολυτιμότατες από τις καλλίτερες φίρμες στον κόσμο σε όλο το ανάκτορο.
• Εκατοντάδες λευκά πουκάμισα, τα περισσότερα μεταξωτά.
• Εκατοντάδες μαύρα παντελόνια πανάκριβα.
• Εκατοντάδες ζεύγη παπουτσιών όλα από τις δυο ακριβότερες φίρμες του κόσμου Sebago και Church’ s, απ’ αυτά που φορούν μόνο οι Άγγλοι πρίγκιπες, λόρδοι και άλλοι αριστοκράτες. Ο Χριστόδουλος φορούσε μόνο τέτοια παπούτσια, που το κάθε ζεύγος τιμάται πάνω από 1.000 χίλια ευρώ (Όταν ανατράπηκε ο δικτάτωρ των Φιλιππίνων Μάρκος, βρέθηκε ότι η γυναίκα του είχε 80 ζεύγη παπουτσιών, ακριβά βέβαια αλλά συνηθισμένα).
• Τρεις δεκάδες σετ με καθημερινά δεσποτικά άμφια.
• 50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ η κάθε μία.
• 12 στέμματα ( μίτρες ) από χρυσό και πολυτίμους λίθους αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ το καθένα.Κυρίως έχουν διαμάντια.
• 100 εγκόλπια χρυσά και γεμάτα πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ζαφείρια, αξίας 100.000 ευρώ το καθένα.
• 200 εγκόλπιοι σταυροί ίσης αξίας και παρόμοιας διακοσμήσεως ο καθένας.
• 25 ποιμαντορικές ράβδοι (πατερίτσες) χρυσές και αργυρές και ελεφάντινες (φιλντισένιες) γεμάτες πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ρουμπίνια, αξίας κατά μέσον όρο 100.000 ευρώ η κάθε μία.
• 40 απλές αργυρές ράβδοι (βακτηρίες, μπαστούνια) με ημιπολύτιμους λίθους, αξίας 20.000 ευρώ η κάθε μία.
• Δύο υπερπολύτιμα δισκοπότηρα χρυσά, σκαλιστά έργα τέχνης, με πολύτιμους λίθους, δώρα το ένα του Βαρθολομαίου και το άλλο του πάπα Ρώμης Βενεδίκτου.
• Δεκάδες χρυσά και αργυρά κηροπήγια (δικηροτρίκηρα).
• Δεκάδες χρυσά και αργυρά επιτραπέζια κηροπήγια με πολύτιμους λίθους.
• Πολλές δεκάδες αργυροί δίσκοι σερβιρίσματος και κεράσματος.
• Δεκάδες αργυρές φρουτιέρες.
• Εκατοντάδες δωδεκάδων ποτήρια αργυρά και κρυστάλλινα υψηλής αξίας.
• Εκατοντάδες πανάκριβα αργυρά κρυστάλλινα και πορσελάνινα σερβίτσια ανυπολόγιστης αξίας.
• Εκατοντάδες δωδεκάδες πανάκριβα χρυσά και αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα φίρμας Christofie, που είναι η ακριβώτερη στον κόσμο.
• Εκατοντάδες πορσελάνινες δωδεκάδες πιάτων.
• Εκατοντάδες πορσελάνινες και αργυρές πιατέλες.Βαρύτιμες μεταξωτές κουρτίνες σε όλο το ανάκτορο.
• Εκατοντάδες ζεύγη μεταξωτές πιτζάμες.
• Δεκάδες μεταξωτές κλινοστρωμνές και μαξιλάρια.
• Τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες αμύθητης αξίας που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη και τους νοίκιαζε με μηνιαίο μίσθωμα που του καθενός η αξία είναι όσο τα μηνιαία μισθώματα τριών μεγάλων και πολυτελών ρετιρέ.
• Έξι γκραβούρες με πανάκριβο μηνιαίο μίσθωμα από το ίδιο Μουσείο.
• Πάρα πολλά και πανάκριβα έπιπλα από πολύτιμα ξύλα υφάσματα μέταλλα και γυαλιά, φτιαγμένα από τις 4 μεγαλύτερες και ακριβότερες φίρμες στον κόσμο.
• Τα αρχιτεκτονικά σχέδια για δύο βίλες-ανάκτορα του Χριστοδούλου, για να ξεκουράζεται, που θα κτίζονταν σε τεράστια οικόπεδά του πανύψηλης αξίας, ένα στην Ερμιονίδα και ένα στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο σε πανέμορφες τοποθεσίες.
• Ένα τεράστιο ποσό (πολλά εκατομμύρια ευρώ), για να κτιστεί ειδικό μουσείο με την επωνυμία «Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος», για να φυλάγονται και να εκτίθενται εκεί σε κοινή θέα οι στολές, οι μίτρες, οι πατερίτσες, και όλα τα λειτουργικά και μη λειτουργικά κοσμήματα και σκεύη του Χριστόδουλου στους αιώνες των αιώνων, μαζί και με τα έξοδα συντηρήσεως τόσο του μουσείου όσο και των εκθεμάτων, και με τους μισθούς των υπαλλήλων του μουσείου…

Πηγή: i-rm.blogspot.com (Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Σεπτεμβρίου 2008)

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο, αναδημοσιεύεται με επιφύλαξη, καθώς ελέγχεται για το αληθές του περιεχομένου του, αν και επισήμως δεν φαίνεται να έχουν διαψευστεί τα οικονομικά στοιχεία που παρατίθενται.

Μπάτσοι παντού, δικαιοσύνη πουθενά

Για τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή «υπόθεση ζαρντινιέρα» το βράδυ της 17^ης Νοεμβρίου 2006, περιμέναμε τόσο καιρό την Ε.Δ.Ε. (ένορκη διοικητική εξέταση) να αποφανθεί για τις ποινές των μπάτσων. Φυσικά κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.

Οι ποινές αναλυτικά:

Το δευτεροβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΛ.ΑΣ επέβαλε τις παρακάτω ποινές:
6μηνη αργία* σε έναν αρχιφύλακα
4μηνη αργία* σε έναν αστυφύλακα
Πρόστιμο 1000 ευρώ σε έναν αστυνόμο.
Ενώ τέσσερις συμμετέχοντες κρίθηκαν αθώοι!

*Αργία: Απομάκρυνση από την θέση, ΑΛΛΑ λήψη μισθού με μείωση 40 με 45%!

Μπάτσοι παντού, δικαιοσύνη πουθενά

Μπάτσοι έγδυσαν μετανάστη στο κέντρο της Αθήνας

Άκου ρε κάτι πράγματα, τι άλλο θα δούμε από τους μπάτσους ρε ;

Ανάγκασαν μετανάστη να ξεβρακωθεί στο κέντρο της Ομόνοιας για δήθεν έλεγχο μπροστά στα μάτια των περαστικών.

Τι άλλο θα δούμε από δαύτους ρε να πάρει. Έχουν καβαλήσει το καλάμι της εξουσίας, προβάλλοντας την όπου σταθούν και όπου βρεθούν ενάντια στις αδύναμες τάξεις την ώρα που γλύφουν σαν τα σκυλιά τους πλούσιους, τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς μπας και τους δώσουν κανένα κόκαλο να φάνε.

Όλοι οι φασίστες, οι απαίδευτοι και οι τιποτένιοι φόρεσαν τη στολή του μπάτσου.

Η σιωπή είναι συνενοχή

Πολλά ακούσαμε και αλλά τόσα διαβάσαμε σχετικά με την οικονομική κρίση.

Τράπεζες και επιχειρήσεις πτωχεύουν και αγοράζονται από άλλες επιχειρήσεις, όχι μόνο γιατί είχαν μια ακόρεστη διψά προς το κέρδος αλλά γιατί ο καπιταλισμός τρώει τον ίδιο του τον εαυτό και αυτό είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο. Τα λεφτά σαφώς και δεν χάνονται, απλά πάνε σε άλλες μεγαλύτερες τσέπες.

Από τα πιο τρελά πράγματα όμως είναι πως ενώ ο εργαζόμενος μέχρι τώρα πλήρωνε τον πλουτισμό και την πολυτέλεια των αφεντικών, τώρα που πάνε να γκρεμιστούνε ξαναπληρώνει για να ορθοποδήσουν έτσι ώστε στη συνεχεία να ξαναπληρώσει για να ξαναπλουτίσουν. Φυσικά όλα αυτά με την βοήθεια του κράτους που κατά τα άλλα διασφαλίζει τα συμφέροντα του πολίτη και για αυτό θεωρείται αναγκαίο. Πραγματικά, Τι ‘ναι αυτά ρε ;

Όσο δεν αντιδρούμε τόσο θα μας καπελώνουν.

Για τις απαλλοτριώσεις στα super market

7 είναι πλέον τα super market, 5 στην Αθήνα και 2 στη Θεσσαλονίκη, από τα οποία ομάδες ατόμων απαλλοτρίωσαν βασικά αγαθά τα οποία μοίρασαν εν συνεχεία στους περαστικούς σε παρακείμενη λαϊκή αγορά. Δεν κράτησαν τίποτα για τους εαυτούς τους συμβολίζοντας στην πράξη τη δέσμη μέτρων που στοχεύει άμεσα στην ανακούφιση του πολίτη. Φόραγαν κουκούλες, αφού πλέον παντού υπάρχουν κάμερες και χαφιέδες που καταδίδουν, είτε επειδή θεωρούν τον χαφιεδισμό αρετή είτε για να παίξουν έστω και μισό λεπτό στα δελτία των 8.

Το φαινόμενο της απαλλοτρίωσης αγαθών δεν είναι καινούριο, έχει παρουσιαστεί και στο παρελθόν πολλές φορές και σε αρκετές χώρες, από Αργεντινή μέχρι Ιράκ. Στην Ιταλία το 1974 είχε για αρκετό καιρό απαγορευτεί το θεατρικό του Ντάριο Φο «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» το οποίο διαμέσου των τεχνικών της κομέντια ντελ αρτε στηρίζει ανοιχτά αυτή την πρακτική.

Παρακολουθώντας την επικαιρότητα διαπιστώνει κανείς την συνεχόμενη αύξηση των τιμών σε όλα τα αγαθά! την ταυτόχρονη μείωση των μισθών και την αύξηση των ωρών εργασίας. Ζούμε σε μια εποχή που δουλεύουμε όλη τη μέρα για ένα πιάτο φαΐ. Το κράτος προσπαθώντας να κοιμίσει τον πολίτη δηλώνει ειρωνικά, ότι θα προχωρήσει σε μια δέσμη 41 μέτρων κατά της ακρίβειας.

Ο εργαζόμενος, ο βασικός παραγωγός των προϊόντων δεν απολαμβάνει ούτε μέρος των παραγόμενων, αφού όλη την πίτα της παραγωγής την κλέβουν τα αφεντικά.

Το κράτος από την άλλη νομοθετεί υπέρ των αφεντικών, καταστέλλοντας όλους εκείνους που κατανοούν το άδικο και αντιδρούν.

Η τήρηση του κρατικού νόμου λοιπόν, ο οποίος διαμορφώνεται κατάλληλα ώστε να συνάδει με τα συμφέροντα των αφεντικών, έγινε το ιδεώδες της εποχής.

Η δουλοπρέπεια μπροστά στο νόμο έχει γίνει αρετή. Κροπότκιν Π.

Βλέπουμε(…)τον χαφιέ που καμαρώνει, την κατάδοση που έχει μετατραπεί σε αρετή, τη διαφθορά που έχει γίνει καθεστώς όλα τα ελαττώματα, όλες οι κακές πλευρές της ανθρώπινης φύσης, ευνοούνται και καλλιεργούνται για το θρίαμβο του νόμου. Κροπότκιν Π.

Ο νόμος, όπως και το ιδιωτικό κεφάλαιο, που γεννήθηκε από την απάτη και τη βία και που αναπτύχθηκε με τις ευλογίες της εξουσίας, δεν έχει καμιά δικαιολογία για να γίνεται σεβαστός από τους ανθρώπους. Κροπότκιν Π.

Αν καταλάβεις δηλαδή ότι κάποιος σου παίρνει το πορτοφόλι μέσα από τη τσέπη, δεν θα προσπαθήσεις να του το πάρεις πίσω ; Ακόμα και αν ο νόμος ονομάζει την πράξη σου κλεψιά ενώ την δική του «ελεύθερη αγορά» και «ανταγωνιστικότητα» ;

Ειρήνη

Στον Κώστα Βάρναλη

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα
φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που
παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν
στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πού σκαψαν οι οβίδες
φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πού καψε η πυρκαϊά δένει τα
πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό
τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του
κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το
βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο
δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει
φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές
καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα
βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν το να στ' άλλο
λέγοντας: το φως, το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να
γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από
κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ'
το σύννεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το
Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της
χαράς μέσα στο βράδι
κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος
ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει
βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του
χρόνου
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θυμωνιές των αχτίνων στους
κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα
γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου -- όταν λέμε: αύριο θα
χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην
καρδιά
κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα
δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο
προλετάριος
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των
ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Και τ' αλέτρια που χαράχουν βαθιές
αυλακιές σ' όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό 'ναι η ειρήνη.

Ρίτσος Γ. Αθήνα, Γενάρης, 1953

Monahopoly

Χρόνια κλεισμένοι στα μοναστήρια, είπαν να μετριάσουν την πλήξη τους παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια.

Monahopoly τώρα και με νέες τρύπες στους κανονισμούς!!!

Τι 'ναι αυτά ρε ;

Μπράβο τωρα ξύπνα

Μήπως και καταφέρουμε να δούμε πέρα από τις παρωπίδες που εντέχνως έχουν προσαρμόσει πάνω μας κράτος και αφεντικά.

Μήπως και δούμε ένα κομμάτι από τη ζωή που μας έχουν κλέψει

Μήπως και αντισταθούμε στα ψέματα που χρόνια μας δίνουν να πιπιλάμε.

Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να δουλεύεις για να ζεις από το να ζεις για να δουλεύεις, όσο ωραιοποιημένο και αν μας το πασάρουνε.

Άρτος και θεάματα

Ο αποπροσανατολισμός του λαού από τα ουσιώδη θέματα, ήταν πάντα μια από τις συνήθεις και πλήρως αποτελεσματικές πρακτικές όλων των ολοκληρωτικών συστημάτων. Η στρέψη της έμφυτης επαναστατικότητας των ανθρώπων σε ακίνδυνες για την εξουσία πλευρές, ήταν και είναι μια τακτική που κρατά τους εξουσιαστές στο απυρόβλητο.

Έτσι η μπάλα, η στρογγυλή θεά, και η εκάστοτε ομάδα έγινε για τους ανθρώπους το κύριο μέλημα, δίνοντας έτσι μικρότερη σημασία στα πραγματικά ουσιώδη της ζωή τους (π.χ. μόνο 100.000 άνθρωποι παρευρέθηκαν στο συλλαλητήριο για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που αφορά όλη την κοινωνία, ενώ 30.000 άνθρωποι σε συλλαλητήριο για κάποιο ενδο-ομαδικό θέμα του παναθηναϊκού).

Απογυμνώνοντας τα οφέλη του αθλητισμού και το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας, ξεκίνησαν οι κόντρες μεταξύ των ομάδων. Η επαναστατικότητα πλέον στράφηκε εναντίον οπαδών της αντίπαλης ομάδας.

Στη σημερινή εποχή όμως το κράτος και τα αφεντικά πέτυχαν περισσότερα από όσα είχαν φανταστεί από την υποδαύλιση της κοινωνίας του θεάματος. Εκτός από την δημιουργία ευκολότερα χειραγωγούμενων ανθρώπων, αύξησαν τρομακτικά τα κέρδη τους. Με 3 – 4 διαφορετικές καθημερινές εφημερίδες για κάθε ομάδα, παιχνίδια τζόγου, ρουχισμό με σήματα ομάδων και φυσικά εισιτήρια για την παρακολούθηση των αγώνων από κοντά, οι ομάδες μετουσιώθηκαν σε μεγάλο - κερδοφόρες επιχειρήσεις και ο αθλητισμός σε καταναλωτικό προϊόν.

Όσο πιο ολοκληρωτική και άδικη θα είναι η κοινωνικό – πολιτική ζωή, τόσο τα θεάματα απαλλαγμένα από στοχαστικό επίκεντρο θα κατέχουν μια από τις μεγαλύτερες θέσεις στην προσπάθεια απονέκρωσης του ανθρώπινου μυαλού.