Τέλος η ανοχή

Το παρακάτω κείμενο έφθασε στο e-mail του blog από την αναγνώστρια Fille, το οποίο προσυπογράφω και ανεβάζω αυτούσιο

Πραγματικά μας έχει διαφθείρει τόσο πολύ αυτή η εποχή που το χρήμα, το αυτοκίνητό μας, το κινητό μας,… οι τζαμαρίες και εν γένει τα υλικά αγαθά μάς νοιάζουν περισσότερο από μια ανθρώπινη ζωή;

Δηλαδή τι έπρεπε να γίνει; Δολοφονείται ένας 15χρονος μαθητής από αυτούς που υποτίθεται ότι έχει ορίσει το κράτος να μας προστατεύουν, και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε κανονικά; Ε, όχι! Δεν θα το πάρουμε κανονικά! Τα ΜΜΕ δεν πρέπει να μας βάλουν σ’ αυτό το τρυπάκι, και να δώσουμε περισσότερη σημασία στις τζαμαρίες και τις καταστροφές όταν ένας μπάτσος έχει δολοφονήσει εν ψυχρώ έναν από εμάς. Μήπως αν ήταν το δικό μας παιδί, αδελφός, φίλος δε θα σπάζαμε ότι βρίσκαμε μπροστά μας;

Το θύμα δεν είναι μόνο ο Αλέξανδρος. Θύματα αυτής της δολοφονίας είμαστε όλοι οι πολίτες αυτού του μπάχαλου, αυτής της χώρας που μοιάζει πλέον υπερβολικά άσχημη και διεφθαρμένη.

Ποιος ασχολήθηκε με την χουντική νοοτροπία και την κατάχρηση εξουσίας που δεσπόζει το σώμα των μπάτσων; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι; Δεν είναι ο πρωθυπουργός, δεν είναι ο Παυλόπουλος και ο κάθε Παυλόπουλος, αυτοί που ο λαός ανέβασε στο υψηλότερο αξίωμα αυτού του κράτους; Αυτοί που τώρα δίνουν ρεσιτάλ υποκριτικής με επιστολές συγνώμης, πλασματικές παραιτήσεις, και δηλώσεις όπως αυτή του Παυλόπουλου λίγες ώρες μετά τη δολοφονία για την αμυντική στάση της αστυνομίας! Γιατί περιμένουν από εμάς ειρηνική αντίδραση; Και είναι να αναρωτιέσαι… Ποιος είναι περισσότερο ηλίθιος, αυτοί που τα κάνουν όλα αυτά ξεδιάντροπα μες τα μούτρα μας, ή εμείς που τους ανεχόμαστε.

Και όλα αυτά όταν κι εμείς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε αυτήν την κτηνώδη συμπεριφορά καθημερινά. Μήπως ο απλώς πολίτης, όσο έννομος κι αν είναι, δεν αισθάνεται φόβο και τρόμο μπροστά σε έναν μπάτσο; Ασυνείδητα δεν φοβάται τους μπάτσους ο πολίτης; Αλλά γιατί σκύβουμε το κεφάλι μας σ’ αυτό; Η ανοχή και η αβλεψία έδωσαν σε όλους αυτούς το δικαίωμα να οργανώσουν ένα τέτοιου είδους σώμα αστυνόμευσης. Έσπειραν άνεμο και τώρα θα θερίσουν θύελλα!

Δεν είναι ένα ατυχές γεγονός αυτό που συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, είναι μια δολοφονία. Δολοφονήθηκε όλη η κοινωνία. Το δικό μας παιδί, ο δικός μας φίλος, ο δικός μας συνάνθρωπος. Ας αναλογιστούμε μια στιγμή τι έχει συμβεί, μήπως μπορέσουμε να καταλάβουμε τη σημασία και το μέγεθος του γεγονότος. Όσο ακραίο είναι αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια, τόσο ακραία να είναι και η απάντηση του λαού!

Ο πόνος και η οργή δεν είναι μόνο για τον Αλέξανδρο, είναι πόνος για την συνειδητοποίηση των σκοτωμένων ονείρων που ξεχειλίζει από μια γενιά που την κοροϊδεύουν και της λένε ψέματα καθημερινά. Μια γενιά που μεγαλώνει μέσα σε ένα σύστημα παιδείας που καταρρέει, που ζει μέσα στην ανεργία και την φτώχια, που συνταξιοδοτείται στα βαθιά γεράματα με ψίχουλα, που το κράτος τη ληστεύει από όλες τις πάντες, καθημερινά. Μια γενιά που ο άνθρωπος έχει πάψει να αισθάνεται και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος.

Γιατί πρέπει να δείξουμε ανοχή σε όλα αυτά; Γιατί μας ζητάνε να είμαστε ψύχραιμοι μπροστά σε όλα αυτά; Γιατί πρέπει να απαντήσουμε ειρηνικά σε όλα αυτά; Εγώ είμαι άνθρωπος και θέλω να αντιδράσω σε όλα αυτά!