Σκοπός της φυλάκισης θεωρείται ο σωφρονισμός του ατόμου, που διέπραξε κάποια αντικοινωνική πράξη, και η επανένταξη του στο κοινωνικό σύνολο.
Αναλύοντας τον παραπάνω ισχυρισμό διαπιστώνουμε πως απέχει πολύ από τους στόχους που η ίδια η φυλακή έθεσε στον εαυτό της.
Η φυλακή διδάσκει στους κρατούμενους το ίδιο το έγκλημα, αφού ελάχιστοι είναι εκείνοι που αφότου αποφυλακίστηκαν δεν ξαναεισήλθαν σε κάποιο σωφρονιστικό κατάστημα και μάλιστα με ποινή βαρύτερη της πρώτης
Επίσης εξαλείφει την δύναμη της θέλησης, ως αποτέλεσμα της τυφλής υπακοής στο νόμο της φυλακής. Στην μετέπειτα ζωή του το άτομο θα είναι πιο εύκολο να παρασυρθεί σε αντικοινωνικές πράξεις μιας και η δύναμη της θέλησης του θα είναι νεκρωμένη. Αυτό το γεγονός είναι η τρομερότερη καταδίκη ολόκληρου του ποινικού συστήματος το οποίο βασίζεται στην στέρηση της ατομικής ελευθερίας [1]
Καθ ‘όλη την διάρκεια της παραμονής του στη φυλακή, ο κρατούμενος υπόκειται σε μια μεταχείριση η οποία επιδεικνύει την μέγιστη περιφρόνηση απέναντι στα αισθήματά του. Δεν του αποδίδεται καν ο σεβασμός που δικαιούται κάθε άνθρωπος.
Τα αιτία που οδηγούν κάποιον σε αντικοινωνικές συμπεριφορές μπορούν να συνοψιστούν σε τρεις κατηγόριες. Αυτές είναι τα φυσικά αίτια, δηλαδή οι απρόβλεπτες και τυχαίες καταστάσεις, τα σωματικά αίτια, δηλαδή οι ροπές κάποιων ατόμων κυρίως λόγω ασθένειας προς το έγκλημα, και τα κοινωνικά αίτια, δηλαδή όλες αυτές οι καταστάσεις που δομούν την κοινωνία.
Στο άτομο η κοινωνία λέει: μην κλέβεις. Εκείνος όμως βλέπει και γνωρίζει καλά πως οι εργοστασιάρχες κλέβουν την εργασία του, αρπάζοντάς του ένα μέρος απ’ το μισθό του, πως η κυβέρνηση με τη στρατιά των υπαλλήλων της δε σταματάει να τον ληστεύει με τη φορολογία. Ο κλέφτης γνωρίζει ότι η κυβέρνηση τον ληστεύει, γνωρίζει πως οι γαιοκτήμονες, τον έχουν από παλιά ληστέψει, όταν του άρπαξαν τη γη, που θα ’πρεπε να’ ναι κοινό κτήμα όλων. Κι όταν εκείνος μαζέψει απ’ την κλεμμένη γη του φρόκαλα για ν’ ανάψει τη σόμπα του, τον καθίζουν στη φυλακή και θέλουν να τον πείσουν πως αυτός είναι ο κλέφτης. Μα, ξέρει καλά πως δεν είναι αυτός ο κλέφτης, αλλά κάποιος άλλος που του αφαίρεσε τη γη του, και γι’ αυτό κάθε επαναπόκτηση των κλοπιμαίων είναι ουσιαστικά υποχρέωσή του ενώπιον της οικογένειάς του. [2]
Αλλάζοντας λοιπόν τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία σήμερα θα απαλείφαμε και τα εγκλήματα που προέρχονται από τα κοινωνικά αίτια, τα οποία βάση στατιστικών είναι και τα πιο διαδεδομένα.
Τα εγκλήματα που προέρχονται από τα σωματικά αίτια μπορούν να καταπολεμηθούν διαμέσου της παιδαγωγικής επιστήμης, η οποία βασίζεται στην ατομική ελευθερία, και της ιατρικής.
Οι αντικοινωνικές πράξεις οι οποίες προέρχονται από φυσικά αίτια, δεν μπορούν να προληφθούν, αφού το απρόβλεπτο και το τυχαίο δεν μπορεί να ελεγχθεί και να προβλεφθεί.
Ο εγκλεισμός λοιπόν είναι ένα μέσο το οποίο αντενδείκνυται για τον σωφρονισμό και την πρόληψη αντικοινωνικών συμπεριφορών.
Αφού λοιπόν οι φυλακές δεν υπάρχουν για το σωφρονισμό των κρατούμενων ο σκοπός ύπαρξής τους είναι άλλος.
Σκοπός τους είναι η διατήρηση των συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων, ένα όργανο που επιβάλλει τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων, σύμφωνα με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. [2]
Και αυτό γιατί το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε χρειάζεται φτωχούς για να δημιουργεί πλούσιους, χρειάζεται πολέμους για να δημιουργεί “ειρήνη” (sic) καθώς επίσης χρειάζεται έγκλειστους για να δημιουργεί “ελεύθερους” (sic).
[2] Τολστόι Λ. – Ανάσταση Εκδόσεις Γκοβόστη
1 σχόλιο:
Θα το έθετα και λίγο διαφορετικά, με την ίδια περιφρόνηση που αντιμετωπίζει τους πολίτες έξω από τις φυλακές, με την ίδια πειφρόνηση αντιμετωπίζει και τους μέσα, απλώς στους μέσα (λόγω συνθηκών) έχουν το "περιθώριο" (ή δεν το έχουν) να κάνουν και μια σειρά από άλλα πράγματα. Ο ελληνάρας που βρίζει τον αλλοδαπό σε τι διαφέρει από τον μπάτσο ή τον σωφρονιστικό που κάνει ό,τι κάνει με τους κρατουμένους;
Η κοινωνία δεν προχωράει με τη βία, είτε από τους πολίτες ή από το κράτος, απλώς παγιδεύεται σε φαύλους κύκλους.
Δημοσίευση σχολίου