Θα’ρθει καιρός

Θαρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα
Να το θυμάσαι Μαρία
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ εισ’ η ελπίδα
άκου θαρθει καιρός
που τα παιδία θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στη τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά
Θα τη διαλέγουμε
δε θαμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι- καταπίεση- μοναξιά- τιμή- κέρδος- εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θαρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία.

Γώγου Κ. - Ιδιώνυμο
Εκδ: Καστανιώτη