Ένα πρωί θ ‘ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι απ ‘τον πατέρα
κι ένα κομμάτι απ ‘τη θάλασσα-αυτά που μ ‘άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μου που χάθηκαν.
Ένα πρωί θ ‘ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισια στη φωτιά
και θα μπω όπως και χθες
φωνάζοντας «φασίστες!!»
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ ‘ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ ‘ανοίξω την πόρτα
κι είναι – όχι πως φοβάμαι –
μα να θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα, όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα -
γιατί τότε θα χαθείς όπως κι ‘εγώ
«έτσι» «αόριστα»
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί
θ ‘ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ ‘όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με τον χαρακτηρισμό –μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Γώγου Κ. – Τρία κλίκ αριστερά
Εκδ. Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου