Σεπτέμβριος 2009. Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής κάτω από το βάρος της δυσαρέσκειας για τη φρικτή κατάσταση της οικονομίας και των συνεχώς συσσωρευόμενων σκανδάλων απευθύνεται με τηλεοπτικό διάγγελμα στον ελληνικό λαό και ζητάει «νωπή» λαϊκή εντολή προκειμένου να μπορέσει να πάρει εκείνες τις «δύσκολες» (για ποιον άραγε;) αποφάσεις για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Οι άμεσοι στόχοι από μια τέτοια κίνηση λένε οι εσωκομματικοί παράγοντες είναι η βελτιστοποιημένη ήττα από το πρώτο, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ΠΑΣΟΚ. Σαν σκυλιά οι κυβερνητικοί παράγοντες που νοιώθουν να χάνουν τις καρέκλες τους αρχίζουν να γαβγίζουν για να πείσουν τον Καραμανλή να τις κρατήσουν για μερικούς ακόμα μήνες. Από την άλλη πλευρά, ο εγγονός και γιος των δύο Παπανδρέου τρίβει τα χέρια του αφού βλέπει να ανοίγεται μπροστά του η προοπτική της πρωθυπουργικής καρέκλας.
Υπό αυτές τις συνθήκες καλείται ο «κυρίαρχος» λαός να ασκήσει το «δημοκρατικό» του δικαίωμα. Επί ένα μήνα βομβαρδίζεται με τις φάτσες των κομματικών αρχηγών με τις οποίες έχουν πήξει όλοι οι μεγάλοι δρόμοι της Ελλάδας. Υπεύθυνες αποφάσεις ο ένας, επανίδρυση του κράτους ο άλλος. Οι image makers σε δράση να αξιοποιούν τη δύναμη της ψυχολογίας για να απευθυνθούν στο θυμικό των ψηφοφόρων και να δημιουργήσουν αίσθημα οικειότητας με του ανθρώπους της εξουσίας που ουδεμία σχέση έχουν με την καθημερινότητα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός. Δυνατό κόμμα, δυνατός ο λαός ο τρίτος. Ένα δεκανίκι του διεφθαρμένου ψευτο-αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού συστήματος, μαζί με την υπόλοιπη διασπασμένη ή συνασπισμένη αριστερά. Περισσότερη αστυνόμευση, μείωση της ανεργίας και βελτίωση της οικονομίας ο τέταρτος (η οποία θα επιτευχθεί με το κυνήγι λαθρομεταναστών). Με μια κουβέντα, ένα μάτσο σκουπίδια.
Δεν αποτελούν όμως το ουσιαστικό πρόβλημα τα εκάστοτε πρόσωπα που στελεχώνουν τις κομματικές οργανώσεις. Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο μοναδικός ρόλος των κομματικών παρατάξεων είναι η διατήρηση των οικονομικών συμφερόντων που κυβερνούν τον τόπο και φυσικά η διατήρηση των εκάστοτε προσώπων που παραμένουν στην εξουσία μέσω αυτή τους της υποστήριξης. Η εκλογική διαδικασία αποτελεί λοιπόν απλώς ένα μέσο ανακατανομής της εξουσίας μεταξύ των ίδιων ουσιαστικά προσώπων (και πολύ συχνά οικογενειών) και νομιμοποίηση της αστικής εξουσίας, αφού ο κυρίαρχος λαός δίνει «νωπή» εντολή προκειμένου να τον εκμεταλλευτούν και άλλο.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι το πολίτευμα της χώρας (και ολόκληρου σχεδόν του κόσμου) δεν είναι δημοκρατικό. Δημοκρατία είναι η δυνατότητα της άμεσης συμμετοχής στις αποφάσεις για τα ζητήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Η ολιγαρχία που κυριαρχεί έχει καταφέρει να μεταμφιεστεί στο «δημοκρατικό» πολίτευμα» και όλο αυτό νομιμοποιείται μέσα από την εκλογική απάτη, τη ψευδαίσθηση ότι ο λαός είναι σε θέση να επιλέξει το οτιδήποτε και να καθορίσει τη μοίρα του. Φυσικά, η ολιγαρχία αυτό το καταφέρνει με τη συστηματική κρατική προπαγάνδα. Με τους μηχανισμούς πλύσης εγκεφάλου που ξεκινούν από τα σχολεία, με τις εκλογές αντιπροσώπων ακόμα και για τα πιο απλά σχολικά ζητήματα.
Ποια μπορεί λοιπόν να είναι η θέση ενός ανθρώπου που καταλαβαίνει το στημένο αυτής της υπόθεσης; Του ανθρώπου που δε δέχεται σαν προϋπόθεση της ζωής του την αντιπροσώπευση του από τους κλέφτες της εξουσίας και τους λακέδες τους;
Η ΑΠΟΧΗ και το ΑΚΥΡΟ είναι φυσικά η μοναδικές επιλογές στην εκλογική απάτη. Η συμμετοχή στα κοινά, η διαμόρφωση της τύχης μας, των συνθηκών διαβίωσής και συνεργασίας με τους συνανθρώπους μας δεν καθορίζεται από την επιλογή του εκμεταλλευτή μας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η αντίσταση στο δρόμο, η οργάνωση στους χώρους εργασίας, η άμεση συμμετοχή στις αποφάσεις, η απέχθεια για κάθε γραφειοκρατικό και ιεραρχικά δομημένο κομματικό σχηματισμό ή και συνδικαλισμό, θα μας δώσουν τη δυνατότητα αλλαγής της φρικτής οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης που βιώνουμε σήμερα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου